“You can check-out any time you like,
but you can never leave!”
Eagles, The Hotel California
Pagina aangepast, 12 december 2024
De gestage drup holt de steen
Dit spreekwoord betekent normaal gesproken iets als ‘de aanhouder wint’. Ik ervaar het na de crash omgekeerd: de voortdurende onzekerheden, gestage verlies van mogelijkheden en al de teleurstellingen verschralen mijn totale leven steeds verder.
Het wordt voor mij steeds lastiger om mijn, individuele, klachten/beperkingen te onderkennen, deze klachten/beperkingen vervolgens goed te verwoorden en me ook nog eens kwetsbaar op te stellen door hier open over te blijven zijn.
Juist door openheid in het sociale leven ben ik in het verleden bij goede behandelaars terecht gekomen én hebben anderen van mijn ervaringen kunnen leren. Helaas wordt openheid te vaak opgevat als vraag om medelijden of zelfs als ‘zwakte’ gezien.
In gesprekken (ook medische) begrijp ik vaak pas met vertraging (soms zelfs weken/maanden later) wat er werkelijk inhoudelijk gezegd is en waar we langs elkaar heen praatten.
Ik heb meer en meer de neiging te bevriezen bij stellige meningen, vaak goedbedoelde ja-dat-heb-ik-ook opmerkingen en wanneer mijn klachten gepsychologiseerd worden. Dan krijg ik het gevoel dat ik het probleem bén, in plaats van problemen héb. Pas later kan ik dit (in mezelf) bevragen.
Ik heb baat bij mijn aangeboren positieve basis-levenshouding, goede trainingen en behandelingen (juist ook in de zgn. ‘aanvullende’ zorg) en o.a. een goede brein-medicatie (‘bloedverdunners’).
Maar, na meer dan grotendeels eenzame 30 jaar onbegrip, eigen try-and-error, doorlopend inleveren, onzekerheid, Eigen Verantwoordelijkheid en Zelfredzaamheid raken mijn veerkracht en wilskracht uitgeput.
Het wordt steeds lastiger om wéér een keer op te staan, vertrouwen te geven aan nieuwe ‘behandelaars’, hoop te blijven houden en deel te kunnen blijven nemen aan de samenleving.
Ná publicatie van mijn boek FARO: de ramp na de ramp (2002) krijg ik regelmatig de vraag: hoe is het nu?
Kort antwoord: ook 30 jaar ná de crash is er voor mij nog steeds een Ramp ná de Ramp.
Over crash, oorzaken, verantwoording, verantwoordelijkheden en gevolgen zijn nog steeds veel vragen. Er zijn nog steeds te veel factoren en actoren.
Verergerende (en deels nog niet verklaarde) hoofd- en brein-klachten geven mij grote, zelfs toenemende, beperkingen.
Mijn vertrouwen in het Medisch Systeem is klein geworden. Steeds meer speelt (versnelde?) leeftijds-achteruitgang mee. Inzicht te krijgen in het totaal van mijn klachten/beperkingen is nagenoeg onmogelijk geworden.
Maar, met de moed der wanhoop, blijf ik zoeken naar in ieder geval enige verklaring/verbetering. In najaar 2023 lijkt dat weer gedeeltelijk te lukken.
Mede dankzij de uitspraak van de Haagse Rechtbank in 2020, krijg ik meer afstand tot de crash en meer inzicht in de, nog steeds voortdurende, nasleep én de bredere context van zowel de oorzaken van crash als de na-fase,
Ik ben steeds meer onder de indruk van de grote veerkracht van de mens en hoe slecht daar rekening mee wordt gehouden: door jarenlange afglijdgewenning herken zelfs ik mijn eigen werkelijke klachten, beperkingen en verminderd functioneren vaak nog slecht herken, laat staan deze goed kan beschrijven.
Mijn beperkingen en inleveren zijn mij mede door veerkracht (pijnlijke acceptatie en aanpassing) eigen geworden.
Bij het digitale boek:
Mijn motto bij het schrijven en delen van mijn gedachten:
Het leven kan alleen maar achterwaarts worden begrepen, terwijl we het voorwaarts moeten leven.
Søren Kierkegaard
Dit blijft een experimentele en persoonlijke publicatie in wording; geen afgeronde tekst.
Ook voor mij (Cor ten Hove, de schrijver) blijft de uiteindelijke vorm en inhoud een verrassing.
Tips, vragen, opmerkingen en suggesties zijn welkom: cortenhove (at) outlook.com.
Inhoud:
Kort beeldverhaal van vlucht en crash vanuit mijn perspectief
Aanvullende gedachten over wat ik in FARO: de ramp na de ramp heb geschreven over:
‘De Verloren Jaren’, dit bleken fundament jaren
‘terugkerende TIA’, in 2008 hersenbeschadiging aangetoond
‘KDC-10 fascinatie‘
‘over oorzaken en verantwoordelijkheden‘ van de crash. Shit happens
‘ontbrekende integrale nazorg‘
Andere onderwerpen:
– 22 december 1992 de dag dat de na-fase al verloren ging
– Mijn stand van zaken o.a. samenloop breinletsel
– Somato Psychische somberheid bij mij steeds duidelijker vanaf 1995
– Mijn hoofd- en brein brekers Hersenen, brein en geest: te complex
– Persoonlijke ongevalsanalyse met mogelijke gevolgen-bepaling
– Hoog Energetisch Trauma
– ‘Het zitten tussen de oren’: werkelijk, o.a. de hersenstam (03-2024)
– Overlap traumatisch hersenletsel en psychotrauma
– Diepe doorbloeding van brein
– Gevolgen langdurige stress
– Visuele overbelasting en gevolgen
– Fietsen Voorbeeld van mijn doorlopend inleveren
– Het Medisch Systeem en ik Moeite met complexe problemen
– Artsen en letselschade Worden artsen overvraagd?
– Denken ik en artsen mijzelf zieker? Minder consult, meer dialoog
– Overeenkomsten met Post-Covid Nieuwe inzichten komen traag
– Geen professionele nazorg Onvoldoende geleerd van eerdere vliegrampen én, ondanks verzoek, een blijvend afwezige overheid
– ‘Wil je er over praten?’ Doet vaak meer kwaad dan goed.
– Lotgenotencontact Waardevol, meer dan de Anthony Ruys Stichting
– Teleurgesteld in de ANWB Haastige spoed is zelden goed
– Vooral teleurgesteld in De Media Geen lering uit ElAl-crash in Bijlmer
– Secundaire victimisatie. Leren van Moral Injury (gestart 01-2024)
– Secundaire victimisatie en de ramp na de ramp (gestart 05-2024)
– Secundaire victimisatie en FARO (gestart 01-2024)
– Veerkracht Mensen (juist ook getroffenen) zijn kwets-baar
– Geleerde lessen Eerlijk duurt het langst?!?
– Maatschappelijke context FARO niet in vacuüm (gestart 05-2024)
– Samenvatting FARO: Hoog Energetisch Drama
– Aandachtspunten ‘Houd hoop in leven’ (Jesse Jackson)
Wordt verder aangepast! Mijn denken en inzichten blijven vooralsnog verdiepen.