FARO: Hoog Energetisch Drama

‘Wat niet als probleem wordt benoemd, hoeft ook niet te worden opgelost.’
Herman Tjeenk Willink in Kan de overheid crises aan?

Pagina aangepast 27 november 2024

 

Voor de crash neem ik volwaardig deel aan de samenleving. Door de, deels nog ‘medisch onbekende’, crash-gevolgen is mijn leven erg beperkt geworden.
Ik prijs mij gelukkig dat belangrijke oorzaken van mijn klachten lagen en liggen in zo’n duidelijke, grote, fysieke en psychische gebeurtenis als de crash. Daardoor kan ik ook ‘buiten mijzelf’ zoeken naar oorzaken en oplossingen van mijn problemen; dat zoeken is een hele uitdaging.
In de grote groep passagiers en nabestaanden heb ik veel gedeelde ervaringen. In trainingen, lotgenotencontacten binnen andere ‘organisaties’ en in het nieuws merk ik met weer anderen ook gedeelde ervaringen en oplossingen.
Hoe eenzaam ik me vaak ook voel: ik ben niet alleen.

 

Ook na de Martinair crash in Faro staan geld en goede naam (op zich al een brisante combinatie) samen met o.a. de alomtegenwoordigheid van Martinair in de na-fase in veel aspecten op gespannen voet met rechtvaardigheid en herstel.

 

 

Mede door onwilligheid (het gebrek aan onafhankelijk Nederlands onderzoek) blijft er nog veel onbekend over crash, oorzaken en verantwoordelijkheid. Werkelijke verantwoording is nooit afgelegd.
Andere zaken zoals de rol van de Nederlandse Overheid, de amateuristische ‘nazorg’ en de beperkte aandacht door De Media hebben wantrouwen doen groeien en bemoeilijken voor mij en andere getroffenen de na-fase verder.
Vertrouwen op een ‘goede’ afloop wordt steeds moeilijker.

 

‘De’ FARO-‘getroffene bestaat niet.
In de na-fase van de crash is er nauwelijks aandacht voor de crash-impact op het vliegtuig zelf; al helemaal niet voor de overdracht van kinetische energie op de inzittenden.
Er is onvoldoende onderzoek naar de (pre-)crash-ervaringen, fysieke crash-gebeurtenissen en directe crash-gevolgen per individuele passagier. Een voorspelling van mogelijke gevolgen (en een bijpassende benadering) is daarmee onmogelijk
‘Psycho-trauma’ wordt een te makkelijk container-begrip, waardoor psycho-traumatische behandelingen niet altijd voldoende effect hebben.
Het gebrek aan overzicht van de hele groep getroffenen, de totale na-fase en de onbekendheid met Mild Traumatisch Hersenletsel verergeren de gevolgen verder.

Vandaar, in ieder geval voor mij, FARO: een Hoog Energetisch Drama waar onvoldoende lessen van zijn geleerd.