The knowledge of horrible events periodically intrudes into public awareness but is rarely retained for long.
Denial, repression, and dissociation operate on a social as well as an individual level.
Uit Trauma and Recovery, Judith Lewis Herman (1992)

De  gevolgen van de Martinair-crash in Faro zijn niet alleen psychisch en lichamelijk in enge zin.
De (cognitieve) gevolgen van Licht Traumatisch Hersenletsel en van Langdurige Stress (ook door de totale nasleep) worden vaak genegeerd.
Maatschappelijke, sociale en financiële gevolgen blijven ook grotendeels buiten beeld. (Zie bijgaande uitwerking van de 3e FARO gevolgen-enquête uit 2009, bijna 17 jaar ná de crash)

De begrensde schadevergoeding ná de crash betekent dat de kosten van de gevolgen van de crash grotendeels voor rekening van vele individuele getroffenen zelf en de samenleving als geheel komen.
Martinair en/of haar verzekeraar dragen slechts beperkt bij.
Mede door de beperkte schadevergoeding zijn de werkelijke gevolgen van de crash nooit goed onderkend en onderzocht.

De onderzoekers van de eerste twee FARO-gevolgen-enquêtes concluderen dat er onvoldoende aandacht  was voor de achterliggende gevolgen van verwondingen.

Meer over de FARO-gevolgenenquêtes: zie pagina’s onder Gevolgen:  ‘waarom de gevolgenenquêtes‘ en ‘uit de gevolgenenquêtes‘.

Tenslotte:
Ná de crash ontbreekt o.a. een voorspellende individuele crash-analyse als basis van diagnostiek en begeleiding. Ná de crash komt er geen samenhangende diagnostiek en/of functionerings-onderzoek.
Afstemming van klachten/gevolgen met andere passagiers/nabestaanden blijft al helemaal achterwege.
De schaderegeling is te gehaast en beperkt.

Daarmee is er onvoldoende kennis over de werkelijke en lange termijn gevolgen van de crash.
Én, is er te weinig kennis/aandacht om deze gevolgen te voorkomen/verkleinen voor getroffenen van volgende crashes.

De veiligheid voor inzittenden kan vergroot worden door leren van lessen uit de auto-industrie.