‘Vertrokken van Schiphol met een defecte maar wel geblokkeerde thrust reverser #2 – tegen de regels en zonder toestemming Luchtvaartinspectie. Geen invloed op ongeval, geeft wel indruk van attitude bemanning.’
Uit: Factoren die volgens Aart Cats en Harry Horlings hebben bijgedragen aan het ongeval DC-10 op Faro 21 december 1992; Bron: FARO dertig jaar na de ramp door Rob van Olm

Vlucht MP495
Met een half uur vertraging vertrekt op 21 december 1992 omstreeks vijf uur ’s ochtends de Anthony Ruys van Martinair van Schiphol.
De oorzaak van de vertraging is, naast waarschijnlijk een verlate aankomst op Schiphol, een  technisch defect met deze DC 10.
De straalomkeerder (thrust reverser) van de centrale motor is defect, kan niet gerepareerd en wordt uitgeschakeld.

Het vliegveld van Faro heeft een korte landingsbaan voor een zwaar toestel als de DC-10 en heeft beperkte faciliteiten (zoals geen ILS-landingssysteem).
In Faro is het al dagen slecht weer. Zo’n twintig minuten voor de crash noemen de piloten het weer op Faro ‘beestenweer’.
De nadering is erg onstuimig. In plaats van zoals normaal tot het allerlaatste moment vóór de landing bezig te zijn, zitten de stewardessen al eerder op hun plaats.

Over de crash:
– Zakelijke beschrijving op Wikipedia
– Persoonlijke herinneringen in 2002 van passagier Fred Julsing

Mijn herinneringen aan de nadering en crash:
De laatste tien/vijftien minuten van de vlucht zijn verschrikkelijk verontrustend.
Twee maal trekt het vliegtuig in slecht weer met groot geweld weer op. Bij deze correcties, met schijnbaar vol vermogen, word ik angstig door geratel in de linkermotor.  Zo’n geratel en zulke correcties heb ik nog nooit eerder meegemaakt, terwijl ik al als passagier al veel vaker gevolgen heb.
A-technisch als ik ben, denk ik dat dit ratelende geluid hoort bij ‘vol vermogen’.
NB meer passagiers hebben opmerkingen over verontrustende geluiden in de linkermotor. In de maanden na de crash komen meldingen van passagiers van eerdere vluchten van de Anthony Ruys met vergelijkbare verhalen.

De derde correctie, weer met een ratelende motor, lijkt het begin van een looping. Zo steil trekt het vliegtuig op.
Ik verwacht geen crash maar bereid me wel voor op een dermate slechte landing dat we met spoed het toestel moeten verlaten, ik ben blij dat ik bij een uitgang zit.
NB Pas in 1999, enkele jaren na mijn PTSS-behandeling, word ik tijdens een ontspannen concert plotsklaps geconfronteerd met de ‘doodsangst’ die ik onbewust heb opgebouwd door en tijdens deze turbulente nadering

De vierde correctie mislukt. Het vliegtuig slaat tegen de aarde, gaat schuiven en breekt in stukken. Het voorste gedeelte, waar ik zit, verandert van bewegingsrichting (van voorwaarts naar achterwaarts) en roteert gelijktijdig heen en weer om de lengte-as.
De Anthony Ruys vliegt in brand. Ik raak bewusteloos.

Mijn laatste beelden vóór mijn bewusteloosheid: vanuit mijn rechter ooghoek zie ik het keukentje versplinteren. Wanneer ik naar links draai om naar mijn partner te kijken, zie ik de purser -die tegenover mij zit- met klapstoel en al op mij af vliegen.

 Bestand met meer afbeeldingen van vliegtuig en wrak